Herşey çok fazla. Gereksiz fazla hem de. Yiğit'in oyuncaklarına bakarken bu geçiyor aklımdan. Hayatımdaki insanların çoğu fazla mesela. Giysiler, ıvır zıvır şeyler fazla... Bazen elimde ne var ne yoksa hepsini bahçenin ortasına yığıp bir kibritle tutuşturmak istiyorum. Üzerimde pijamalar ve çıplak ayaklarımla, portakal ağacının yanındaki boşlukta durup hepsini yakıp yok etmek istiyorum. İnsanları değil tabi. Onların da pek çoğu ile vedalaşıp bir iki temiz varlığı hayatımda bırakmam yeter. Delirdi diyecekler, çok da umurumda. Tek derdim annemin ve o sevdiğim bir iki temiz insanın benim akıl sağlığımdan endişe duyması. Hele annemin içine ateş düşürürsem bunun altından kalkamam. Elim kolum bağlı vesselam...
Ciddi ciddi bunun hayalini kuruyorum. Bahçenin ortasında, gecenin bir vakti, çıplak ayaklarım soğuktan buz kesmişken o ateşin gözüne bakmak istiyorum. Sonra tüm o külleri orada öylece bırakıp alıp başımı gitmek. Kimseye veda bile etmek istemiyorum. Anneme bir tek belki. Alnından öpüp endişelenmemesini söylemek ve gözlerinin içine bakıp bunun garantisini vermek istiyorum. Anlayacaktır diye umut ediyorum ama benim için endişelenmesine mani olamam, bunu da biliyorum.
Bence hepimiz ikinci bir şansı hak ediyoruz. Yeniden başlamayı. Herşeyden kurtulup, hepsini geride bırakmayı hak ediyoruz. Güzel bir kıyı kasabasında yaşamayı hak ediyoruz mesela. Sevmediğimiz işlerden kurtulup sevdiğimiz küçük işlerle minimal bir yaşamı da öyle. Denize uzun uzun bakabileceğimiz bir balkonu, akşamüstleri batan güneşi izleyip bir fincan kahve içmeyi, sarı sıcak bir ışıkta uzun kış akşamlarını okuyarak geçirmeyi, ayaklarımızı el örgüsü battaniyelerimizde ısıtmayı, kahve ve tarçın kokan evleri hak ediyoruz. Bence sahiden hepimiz ikinci bir şansı hak ediyoruz etmesine ya aslında bunun için tek yapmamız gerekenin biraz delilik soslu cesaret olduğunu bilmiyoruz.Yazık oluyor şu geçip giden koca ömüre... Çok yazık...
Fotoğraf: pinterest
İfade Kullanİfade Kullan